Κύριε, ποιός είσαι; Σαν Κένταυρος υψώνεσαι μπροστά μου, με τα χέρια στον ουρανό τανυσμένα, με τα πόδια καρφωμένα στη Λάσπη...
Είμαι εκείνος που αιώνια ανεβαίνει
Ανασηκώνεται η Γης μέσα στα φρένα σου και θωράει για πρώτη φορά ολάκερο το σώμα της. Ανατριχιάζει. Είναι ένα ζώο που τρώει τα παιδιά της-φυτά, ζώα, ανθρώπους, ιδέες- τ’αλέθει στα σκοτεινά σαγόνια της και τα ξαναχύνει στο χώμα.
Ανατριχιάζει η θάλασσα, σκίζεται σε δυό, κι ανεβαίνει από το λασπερό βυθό της ένα λιμασμένο, ανήσυχο, αόμματο σκουλήκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου