Κάποτε κάθε Μ. Παρασκευή έβγαιναν τραγουδιστές συνοδεία οργάνων, ντυμένοι στα μαύρα και έλεγαν τα λαϊκά μοιρολόγια για το Χριστό... Κρατάγανε στα χέρια τους φρεσκοκομμένα ανοιξιάτικα αγριολούλουδα, με την πρωϊνή ακόμα δροσιά. Κρατούσαν επίσης ένα κομμάτι μαύρο πανί τεντωμένο. Το πανί ήταν μαύρο γιατί πάνω του καθρεφτιζόταν ο ουρανός...
Ό,τι ζεις στην έκσταση ποτέ δε θα μπορέσεις να το στεριώσεις σε λόγο.
Είδαμε τον ανώτατο κύκλο των στροβιλιζόμενων δυνάμεων. Τον κύκλο αυτόν τον ονοματίσαμε Θεό. Μπορούσαμε να του δώσουμε ό,τι άλλο όνομα θέλαμε. Άβυσσο, Μυστήριο, Απόλυτο Σκοτάδι, Απόλυτο Φως, Ύλη, Πνέμα, Τελευταία Ελπίδα, Τελευταία Απελπισία, Σιωπή.
Το μυστήριο αγρίεψε, πλήθυνε ο Θεός. Οι σκοτεινές δυνάμεις ανεβαίνουν, πληθαίνουν κι αυτές, όλο το ανθρώπινο νησί σαλεύει.
Τρέμει , παραπατάει, ακατάλυτη ενότητα, αίωνια με το Σύμπαντο, Απόλυτη Ροή, κρεμάμενος στην Άβυσσο
Έτσι η εφήμερη πράξη μας, συνειδητά ακλουθώντας τη φόρα του Σύμπαντου, δεν πεθαίνει μαζί μας
Μέσα μου οι Πρόγονοι κι Απόγονοι και οι Ράτσες όλες
O ανώτατος αυτός βαθμός της άσκησης λέγεται : Σιγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου